Klantverhalen - Amber Stinissen

Ga naar de inhoud

€0.00 0 Winkelwagen

Home
Aanbod
- 1 OP 1 TRAJECT
- ONLINE PROGRAMMA
Plan je call
- Plan je kennismakingsgesprek
Gratis
Klantverhalen
Contact

Home
Aanbod
- 1 OP 1 TRAJECT
- ONLINE PROGRAMMA
Plan je call
- Plan je kennismakingsgesprek
Gratis
Klantverhalen
Contact

VOLG MIJ OP INSTAGRAM
@AMBERSTINISSEN_

Wat doe ik mezelf in godsnaam aan? In mijn werk z

Wat doe ik mezelf in godsnaam aan?

In mijn werk zie ik het iedere keer weer.
(En ik heb zelf ook jarenlang vastgezeten in dit patroon)

Vrouwen die keer op keer worden afgewezen, gemanipuleerd, vernederd…
En tóch blijven.

Die toch weer vallen voor de liefdesbombardementen, ondanks alle beloftes die keer op keer worden verbroken.

Ondanks stapels aan bewijs dat deze relatie niet gezond is. Dat je (ex-)partner niet écht verandert.
Ondanks het chronische gevoel van tekortschieten.
Het leven op eieren, uit angst om ‘lastig’ te zijn.

Ondanks alle momenten waarop je jezelf volledig verliest in iemand die nooit écht beschikbaar is, en de schaamte naar de buitenwereld toe om weer terug te gaan, terwijl je had gezworen dat het nu echt klaar was.

Je komt niet in deze destructieve, verslavende dynamiek omdat je zwak bent.
Of omdat er iets mis is met jou.

Maar wanneer de onderliggende pijn van eenzaamheid, leegte en waardeloosheid,
het chronische gevoel van niet goed genoeg zijn, zó groot is, zul je keer op keer je probleem (je ex-partner, je ongezonde relatie, je koopverslaving, drankprobleem, werkverslaving, enzovoort) aan moeten houden om die verscheurende pijn niet te hoeven voelen.

Dát is de echte reden waarom je blijft.

Omdat de emotionele pijn onder de relatie zwaarder weegt dan de pijn in de relatie.

Dus nee, de relatie zelf is niet je échte probleem.
Het is een pleister.
Een manier om de diepere wond niet te hoeven voelen.

Wat je nu voelt, gaat vaak niet (alleen) over het nu.
Er ligt een onverwerkte lading onder.
En zolang die oude lading onbewust blijft, blijf je reageren vanuit bescherming, in plaats van verbinding.

Je herhaalt alleen wat je ooit moest doen om te overleven:
Pleasen. Presteren. Verdoven. Vechten of vluchten.

De vraag is niet:
Hoe kan ik hiermee stoppen?

Maar:
Welke pijn wil ik hiermee niet voelen?

Gezonde liefde gaat niet over het vinden van de juiste partner, het gaat over zélf de juiste partner worden.

Stap nu in het programma dat al honderden (mannen en) vrouwen heeft mogen begeleiden.

Reageer hieronder met een '❤️' en ik stuur je de link naar het online programma om jouw liefdesblauwdruk te herschrijven.

Liefs,
Amber

Je verwijt hem… dat hij gesloten is, dat je niet

Je verwijt hem…

dat hij gesloten is,
dat je niet bij hem binnenkomt,
dat hij zijn emoties niet deelt,
dat hij niet betrokken (genoeg) is,
dat hij gesprekken uit de weg gaat.

Je ziet haarscherp waar de ander niet beschikbaar is,
maar je ziet niet dat jij hetzelfde doet.

Niet in dezelfde vorm, maar vanuit dezelfde wond.
Jouw vermogen tot intimiteit en nabijheid is namelijk altijd de spiegel van dat van je partner.

Aan de oppervlakte lijkt dit misschien niet zo.

Jij bent degene die wil praten over de relatie.
Jij zoekt meer diepgang.
Je probeert hem in beweging te krijgen, je stuurt podcasts, deelt teksten, draagt therapie aan, opent gesprekken over zijn jeugd en gevoelens, in de hoop dat er eindelijk iets opengaat.

Maar hoe meer jij “opent”, hoe verder hij zich terugtrekt.

Het voelt alsof jij de enige bent die vecht,
maar in werkelijkheid vecht je vooral tegen je eigen kwetsbaarheid.

Want emotionele onbeschikbaarheid uit zich niet alleen door afstand te nemen, maar ook door overal bovenop te zitten.

Door te controleren, door te analyseren in plaats van te voelen. Door te blijven praten om maar niet stil te vallen.

Door een hyperfocus te hebben op wat de ánder zou moeten doen, door niet uit te spreken wat je nodig hebt maar te verwachten dat hij het aanvoelt,
en door te bepalen hóe de ander moet geven, hoe vaak hij moet delen, hoe hij moet reageren, hoe zijn liefde eruit moet zien..

Het lijkt alsof jij telkens toenadering zoekt,
maar in de kern blijf je ook op afstand.
Alleen noem je het ‘verbinden’.

Twee uitersten, maar voortgekomen uit dezelfde wond.

Wanneer je als kind leerde dat liefde niet vanzelfsprekend was,
dat je jezelf moest aanpassen, pleasen, presteren of klein maken om afwijzing te voorkomen,
dan ontwikkelde je manieren om te overleven.

De één werd hyperalert en ging harder zijn best doen om de verbinding te behouden,
de ander leerde gevoelens wegstoppen en afstand creëren om niet opgeslokt te worden.

En precies dáár vind je elkaar terug.

Zolang je gelooft dat de ander het probleem is,
de partner die niet kan hechten, niet wil praten of juist te veel vraagt, blijf je gevangen in dezelfde dynamiek.

⬇️

Na het succes van post 1,2 en 3 hierbij het beste

Na het succes van post 1,2 en 3 hierbij het beste van deze delen!

Welke kenmerken herken jij bij jezelf? ❤️‍🩹

Wanneer je als kind opgroeit in een omgeving zonder onvoorwaardelijke liefde, warmte, koestering, steun en aanmoediging, en je in plaats daarvan wordt geconfronteerd met afwijzing, afwezigheid of onvoorspelbaarheid, dan raakt je systeem chronisch ingesteld op alertheid en overleven in plaats van op rust en vertrouwen.

Wil je meer weten over onveilige hechting, jeugdtrauma & codependency? Luister dan eens naar de Amber Stinissen podcast op Spotify, met al meer dan 300.000 downloads en een gemiddelde van ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️ op basis van 585 beoordelingen!

Reageer hieronder en ik stuur je de link naar de podcast.

Liefs,

Amber

P.S. deze kenmerken op zichzelf betekenen natuurlijk niet altijd dat jij onveilig gehecht bent. Ze kunnen wel herkenbare signalen zijn van patronen die ontstaan in een onveilige jeugd.

Ik sloot mijn ogen voor wat ik zag, en glimlachte

Ik sloot mijn ogen voor wat ik zag,
en glimlachte terwijl ik heel goed wist dat er dingen niet klopte.

The perfect partner in crime.

Ik had geleerd dat loyaliteit belangrijker was dan waarheid.

Dat stil zijn veiliger was dan voelen.
En dat liefde betekende: blijven, wat het je ook kostte.

Dus ik bleef.
Vertrekken kwam niet in me op.

Ik hield de schijn op dat alles onder controle was, en vroeg nooit om hulp.
Ik wilde bewijzen dat ik sterk was, en niks nodig had.
De perfecte vrouw, die alles begreep, alles droeg, en nooit brak.

Maar diep vanbinnen was ik uitgeput van het beschermen van wat eigenlijk nooit een fundering had.

Wat nooit écht over mij ging, maar wel over mijn vermogen om in stilte te dragen, door de vingers te zien, te laten, te accepteren en te verbloemen.

Ergens onderweg was ik mezelf kwijtgeraakt
in de chaos, pijn en loze beloftes.
Ik dacht dat ik liefde aan het redden was,
maar eigenlijk was ik mezelf aan het verliezen.

Pas toen ik ophield met vechten voor wat niet veilig was, ontdekte ik hoe het voelt om míjn eigen kant te kiezen.

Om niet langer loyaal te zijn aan pijn.
Om te stoppen met het dragen van wat nooit van mij was.
Om te stoppen met wachten op iets dat nooit komt.

Ik vond mezelf terug, niet door meer te geven maar door te durven stoppen met overleven.

Onvoorwaardelijke liefde is niet hetzelfde als onvoorwaardelijk lijden.

Liefde is geen strijd, geen redproject, geen chaos vermomd als passie.

Liefde is rust.
Liefde is wederkerigheid.
Liefde is thuiskomen, zonder jezelf te verliezen.

Liefs,
Amber

KVK: 80085598
Algemene voorwaarden
Privacy Statement
2025 Webplace4u.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.