Als klein meisje groeide ik als enig kind op in een kast van een huis. Ik had alles wat mijn hartje begeerde, en toch… als ik terugdenk aan die jaren voelt het koud en leeg. Ik sloot me veelal op in mijn kamer en vluchtte in fantasieën.

Terugkijkend ontbrak het na de scheiding van mijn ouders niet alleen aan verbinding, maar ook aan een gevoel van thuis. Ze waren allebei vooral met zichzelf bezig. Ik werd een opstandige puber, iets dat niet paste in het plaatje waar ik vandaan kwam. Ik trok op met vrienden uit heel andere kringen die het thuis niet makkelijk hadden. Toch zag ik mezelf niet zo, ik kwam tenslotte, voor mijn gevoel, uit een goed nest.

Toen ik achttien werd, ging ik samenwonen met mijn toenmalige vriend. Het was een ongezonde relatie; hij was erg dominant. Voor mij voelde dat toen niet vervelend, maar juist als eindelijk iemand die naar mij omkeek.

In de jaren die volgden richtte ik mijn bedrijf op, dat dankzij mijn leergierigheid en keiharde werken al snel goed liep. Ondertussen werkte mijn vriend zichzelf in de financiële problemen, problemen die ik ontelbare keren oploste, in de hoop dat hij eindelijk tot bezinning zou komen. Voor de buitenwereld speelde hij de charmante, geslaagde zakenman, en ik hield hem het hand boven het hoofd. Ik wist dat het niet goed was, maar toch voelde het ergens zo gewoon om de schijn op te houden.

Na verloop van tijd werd onze relatie steeds ongezonder en ongelijkwaardiger. Ik trok de kar, ik droeg alles, zowel financieel als emotioneel, maar hij bepaalde. Hij kleineerde me en gaf me het gevoel dat het allemaal aan mij lag. Ik raakte steeds verder bij mezelf vandaan, zonder dat iemand ook maar iets aan me zag.

Na vele ongelukkige jaren van weg willen gaan maar toch weer terugkrabbelen, koos ik uiteindelijk voor een scheiding. Toen ik mezelf in de jaren daarna keer op keer verloor in ongezonde relaties die aanvankelijk geweldig leken, wist ik dat er echt iets in mij zat waardoor ik telkens in deze patronen terechtkwam. Toch bleef lange tijd het gevoel dat ik dit zelf wel moest kunnen oplossen.

Toen ik Amber tegenkwam op social media, lieten haar teksten en woorden me niet meer los. Door haar spot-on expertise wist ik meteen: dit gaat over mij. Het afgelopen jaar heb ik het 1-op-1-traject gevolgd. Als ik terugkijk denk ik: had ik dit maar eerder gedaan. Ik heb zo gestreden in mezelf, de innerlijke strijd en eenzaamheid. Het afgelopen jaar zijn mijn ogen opengegaan. Ik heb stukken uit mijn jeugd aangekeken en verwerkt, meer gehuild dan in de twintig jaar daarvoor, maar ook meer voor mezelf gekozen dan ooit. Hierdoor voel ik me minder eenzaam, een gevoel dat mijn hele leven de rode draad is geweest. Ik voel rust en heb het gevoel dat ik zelf de regie heb over mijn leven. Ik kan alleen zijn en voel me gelukkig. Niet gebaseerd op schijn, prestaties of uiterlijk vertoon, maar echt in verbinding met mezelf. Lieve Amber, dankjewel voor je onuitputtelijke steun, liefde en wijsheid. – Charlie