Op papier klopte alles.

Een goedlopend bedrijf.
Een prachtig huis in het groen.
Een sociaal leven waar veel mensen alleen maar van konden dromen.

En ik lachte, knikte, deed mee.
Maar vanbinnen voelde ik… onrust.
Druk. Een beklemmend gevoel dat ik moeilijk kon plaatsen.

Als kind groeide ik op in een keurig gezin. Alles zag er perfect uit van de buitenkant. Maar emoties waren lastig.
Gevoelens werden liever genegeerd dan besproken. Mijn moeder was een liefdevolle vrouw maar paste zich volledig aan aan mijn vader. Ze koos voor de lieve vrede, leefde “zoals het hoort.”

Dus leerde ik al jong dat je beter gewoon sterk kon zijn. Niet klagen, doorgaan.
En ik werd er goed in. Heel goed.

Ik bouwde een leven op vol succes. Een lieve man, een mooi gezin. Maar ik kon er niet van genieten.

Ik voelde me gevangen in een plaatje waar ik ooit zelf voor gekozen had, maar dat eigenlijk niet bij me paste.

Toch zette ik een glimlach op, en liet niets merken van mijn interne strijd.
Ik gaf mezelf de schuld van het feit dat ik me niet gelukkig voelde. Alsof ik ondankbaar was, alsof het voor mij nooit genoeg was.

Mijn man en ik deden alles zoals het ‘hoorde’.
Druk, verantwoordelijk, altijd bezig.
We leefden in ons hoofd.
Denken boven voelen. Doen boven zijn.
En zonder dat we het doorhadden, raakten we elkaar helemaal kwijt,
in het plaatje.

Tot ik niet meer kon. Ik luisterde Amber’s podcast en wist: dit gaat over mij.

Sindsdien ben ik op reis gegaan naar binnen.
Ik leerde voelen en ruimte maken. Voor mezelf, voor ons. Ik ontdekte dat aanpassen, mijn eigen gevoelens wegstoppen en altijd alles doen voor een ander, mij met de paplepel is ingegoten.

Mijn man en ik raakte verder van elkaar verwijderd dan ooit… en vonden elkaar weer terug. Maar dit keer anders. Op een andere laag.

Lieve amber, jouw geduld, steun, levenservaring en expertise waren meer dan helend. Je prikte dwars door mij heen. Jij zag iets voor mij dat ik toen nog niet kon zien. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat je op mijn pad bent gekomen. Liefs, Sofia.