Gratis - Amber Stinissen

Ga naar de inhoud

€0.00 0 Winkelwagen

Home
Aanbod
- 1 OP 1 TRAJECT
- ONLINE PROGRAMMA
Plan je call
- Plan je kennismakingsgesprek
Gratis
Klantverhalen
Contact

Home
Aanbod
- 1 OP 1 TRAJECT
- ONLINE PROGRAMMA
Plan je call
- Plan je kennismakingsgesprek
Gratis
Klantverhalen
Contact

VOLG MIJ OP INSTAGRAM
@AMBERSTINISSEN_

𝗩𝗿𝗲𝗲𝗺𝗱𝗴𝗮𝗮𝗻 Een beke

𝗩𝗿𝗲𝗲𝗺𝗱𝗴𝗮𝗮𝗻

Een bekend fenomeen in relaties met Codependents.

En dan wel in de in dat ze systematisch bedrogen worden.

Of zelf degene zijn die vreemdgaan.

Wanner je opgroeit in een disfunctioneel gezin, emotioneel en/of fysiek verwaarloosd wordt, er geen ruimte is voor jouw emoties en behoeftes, dan is de kans groot dat de relaties die je in je volwassen leven aangaat vooral draaien om bevestiging.

Het opvullen van de immense leegte van binnen.

De bevestiging, liefde en waardering van de ander worden als een doekje voor het bloeden: het biedt een tijdelijke verlichting.

Een herhaald patroon van ontrouw en bedrog komt heel vaak voort uit een diep emotioneel tekort.

De spanning, de adrenaline, de dopamineshots, de strijd om de ander voor je te winnen terwijl dat éigenlijk niet ‘mag’ , zorgen ervoor dat je eventjes kunt ontsnappen aan je eigen binnenwereld.. en je erkend en gewild voelt.

Wanneer je de winst binnen hebt en de spanning wegvalt, kom je weer terecht bij datgene waarvoor je al die tijd op de vlucht bent: je eigen gevoel.

Aan de andere kant van de dynamiek is daar de vrouw (of man) die telkens weer bedrogen achterblijft… alles geeft.. maar nooit genoeg lijkt te zijn.

Wiens diepste angst telkens wordt bevestigd: zie je wel, ik ben het niet waard.

Waarom trekken zij toch steeds partners aan die ze bedriegen?

In een van mijn best beluisterde podcastafleveringen 😉 vertel ik je er alles over:

#79: Vreemdgaan of bedrogen worden.

Privé de link opvragen mag ook.

Liefs,
Amber

Jij werd als kind al de volwassene, omdat je ouder

Jij werd als kind al de volwassene, omdat je ouders vanuit hun eigen onverwerkte stukken en onvermogen emotioneel onvolwassen waren.

Misschien werd je geprezen om hoe verstandig en sterk je was, maar diep vanbinnen voelde je je alleen en niet écht gezien.

Je leerde dat er niemand was die jou kwam redden. Dus ontwikkelde je een zenuwstelsel dat altijd op scherp staat. Altijd bezig met regelen, fixen, aanpassen, voorkomen en beheersen van de omstandigheden.

In je volwassen leven heb je moeite om naar je gevoel te luisteren, vertoon je pleasegedrag, ben je degene die steevast de kar trekt, alles fixt & regelt, ben je geneigd altijd maar dóór te gaan, ligt je focus altijd bij anderen en/of heb je moeite om in verbinding te blijven en neig je tot vluchtgedrag. Je leeft op wilskracht en bent altijd bezig met afleiding zoeken in de vorm van werk, een partner en/of andere escapes om maar niet te hoeven voelen.

Je trekt partners aan die onbereikbaar zijn, passief en laks, partners die geen verantwoordelijkheid nemen voor hun leven en jullie relatie, partners waar je nooit écht dichtbij komt, waar je niet op kunt leunen, die met hun gedrag jouw wond bevestigingen: ik sta er alleen voor.

Wil je hier meer over weten?

Luister dan eens naar mijn nieuwste podcastaflevering:

#98: Opgroeien bij emotioneel onvolwassen ouders

Ben je er klaar voor om je liefdesblauwdruk te herschrijven? Om het patroon van zelfverlating te doorbreken zodat je kunt verbinden zónder jezelf te verliezen waardoor je veilige, vervullende relaties kunt aantrekken? ❤️

Stap dan in mijn online programma 'Doorbreek je ongezonde liefdespatronen'.

Honderden gingen je voor!

Link in de bio.

Liefs Amber

Je trekt partners aan die zich net zo diep kunnen

Je trekt partners aan die zich net zo diep kunnen verbinden als jijzelf.

Jouw vermogen tot intimiteit en nabijheid is namelijk altijd de spiegel van dat van je partner.

Aan de oppervlakte lijkt dit misschien niet zo.

Jij wilt praten over de relatie.
Je zoekt meer diepgang.
Je hunkert naar echte intimiteit.
Je probeert hem aan te zetten om in therapie te gaan, om zijn jeugdtrauma te helen, om zijn gevoelens te delen.

Maar wat je ook probeert: hij trekt zich steeds verder terug.

Maar wanneer je keer op keer partners aantrekt waarbij de relatie voelt als trekken, vechten en strijden… dan heb je hier zelf onbewust evenveel baat bij.

Deze partners maskeren jouw eigen onvermogen om je werkelijk te verbinden.
Want juist de afstand maakt het voor jou veilig om je gevoelens te laten stromen.

Zolang jij overtuigd blijft dat híj degene is die niet kan praten, niet kan voelen, niet kan verbinden, blijft je blik naar buiten gericht.

Maar de waarheid is: je trekt het gelijke aan.

Zijn geslotenheid spiegelt jouw eigen grenzen in het toelaten van nabijheid.
Zijn onvermogen om écht aanwezig te zijn in intimiteit, weerspiegelt datzelfde onvermogen in jou.
Zijn vermijding van gevoelens, raakt aan jouw vermijding van volledige overgave.

Wanneer je als kind leerde dat liefde niet vanzelfsprekend was, dat je jezelf moest aanpassen of onzichtbaar maken om afwijzing te voorkomen, dan ontwikkelde je manieren om te overleven.

De één werd hyperalert en ging pleasen om de verbinding niet te verliezen.
De ander leerde gevoelens weg te stoppen en afstand te creëren, om zichzelf niet te verliezen in de ander.

Twee uitersten, maar gedreven door dezelfde pijn: die van afwijzing, verlating of verstikking.

En precies daar herken je elkaar in terug.
Je trekt elkaar aan op basis van deze ongeheelde pijn. Je bent namelijk niet opzoek naar liefde, maar naar heling voor je wonden.

Zolang je denkt dat de ander het probleem is, de partner die niet kan hechten, of de partner die te veel van je vraagt, blijf je gevangen in dezelfde dynamiek.

⬇️

Je werd verantwoordelijk vóór je eraan toe was.

Je werd verantwoordelijk vóór je eraan toe was.

Niet omdat je dat wilde, maar omdat het moest. Omdat jij de stabiele factor moest zijn in een instabiele omgeving.

Jij werd als kind al de volwassene, omdat je ouders vanuit hun eigen onverwerkte stukken en onvermogen emotioneel onvolwassen waren.

Misschien werd je geprezen voor hoe ‘volwassen’ je was. Hoe rustig, verstandig, zorgzaam, sterk. Maar diep vanbinnen voelde je je alleen. Niet gezien in wie je werkelijk was.

Niet elke emotioneel onvolwassen ouder is extreem grillig, impulsief, afwezig of zichtbaar getraumatiseerd. Sommige functioneren prima aan de buitenkant: ze hebben een goede baan, brengen je naar school, zorgen voor eten en structuur.

Maar ze zijn emotioneel niet beschikbaar.
Ze kunnen je niet dragen, niet spiegelen, niet écht zien. En dat laat diepe sporen na.
Want als je als kind geen ruimte kreeg om kind te zijn, om te voelen, om onhandig te zijn, afhankelijk te zijn, gedragen te worden, wanneer je te vaak op jezelf bent aangewezen en aan je lot werd overgelaten: dan ga je overleven.

Dan zet je jezelf opzij.
Dan word je een functioneel volwassen kind, met een onvervuld verlangen naar echte geborgenheid. Met een binnenwereld die nooit echt heeft kunnen opgroeien, omdat je overlevingsmechanismen het overnamen en er geen veilige ruimte was om je gevoelens, behoeften en kwetsbaarheid te ontwikkelen.

En precies dát speelt zich opnieuw af in je volwassen relaties, in andere vorm, maar met dezelfde pijn eronder.

Je voelt je verantwoordelijk voor de ander.
Je past je aan, zorgt, begrijpt en ziet door de vingers…
Je vindt het moeilijk om ruimte in te nemen, om te leunen, en om jezelf bestaansrecht te geven in de relatie. Want diep vanbinnen voelt het alsof jij de hele relatie moet dragen.
Als jij het niet initieert, regelt, fixt, jezelf aanpast… dan gebeurt er niets.

Je slikt, gaat ver over je eigen grenzen, minimaliseert je behoeften en raakt steeds verder verwijderd van wat er vanbinnen werkelijk leeft. Misschien weet je rationeel gezien dat je liefde verdient.
Maar je zenuwstelsel heeft iets anders geleerd.

Wil je hier meer over weten? ⬇️

KVK: 80085598
Algemene voorwaarden
Privacy Statement
2025 Webplace4u.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.