Mijn ouders gingen scheiden toen ik 9 jaar oud was. Mijn vader vertrok naar zijn nieuwe vrouw en had niet de intentie om voor ons te zorgen. Mijn moeder kon de zorg voor mij een mijn zusjes niet aan. Ze had zelf een moeilijke jeugd gehad, zonder ouders waar ze op kon terugvallen. Van overmaat tot ramp werd ze uiteindelijk ook ernstig ziek. Gelukkig herstelde ze, maar niet lang daarna werd mijn middelste zus ziek.

Ik cijferde mijn eigen behoeftes volledig weg. Daar was tenslotte op geen enkele manier ruimte voor.

Toen ik 25 was trouwde ik met Rob. Hij was rustige man. Bij hem voelde ik me veilig, een basis die ik nooit had gekend. Hij had wel een probleem: hij dronk te vaak en teveel. Zo nam ik ook de zorg voor hem op me, en hield ik hem zijn hand boven het hoofd als hij weer eens aan het herstellen was van een kater.

Na 20 jaar huwelijk gingen Rob en ik uit elkaar. Ik voelde me zo alleen. Ik kon niet meer.

Ik was zo wanhopig, dat ik mijn liefde overal zocht. Als iemand me ook maar aardig vond, dan was dat al genoeg reden voor mij om een relatie aan te gaan. Wat alle mannen met elkaar gemeen hadden is dat ze vaak ergens aan verslaafd waren en geen fatsoenlijke baan of inkomen hadden.

𝗭𝗼 𝗸𝗼𝗻 𝗶𝗸 𝘄𝗲𝗲𝗿 𝗱𝗼𝗲𝗻 𝘄𝗮𝗮𝗿 𝗶𝗸 𝗴𝗼𝗲𝗱 𝗶𝗻 𝘄𝗮𝘀: 𝗿𝗲𝗱𝗱𝗲𝗻 𝗲𝗻 𝘃𝗲𝗿𝘇𝗼𝗿𝗴𝗲𝗻.

Ondertussen had ik twee goedlopende bedrijven waar ik me helemaal drie keer in het rond voor werkte. Iedereen zei tegen mij: maar Daphne, jij kan toch iets veel beters krijgen!?

Na jaren van mislukte relaties, waarbij ik mezelf steeds meer en meer kwijtraakte, besloot ik: dit kan niet meer. Ik werk nu bij Amber aan mezelf, en dat voelt zo goed.

Mijn grootste angst is uitgekomen: de angst om alleen te zijn. Maar het is helemaal niet zo erg als dat ik had verwacht. Sterker nog, ik voel me rustiger dan ooit. Ik ben in gaan zien dat ik deze mannen aantrok omdat IK ze nodig had om voor te zorgen. De dynamiek zat in mij. Ik ben nu aan het helen van alles wat heeft plaatsgevonden. – Daphne